ناله کن ای دل به عزای علی
گریه کن ای دیده برای علی

کعبه ز کف داده چو مولود خویش
گشته سیه پوش عزای علی

عمر علی، عمره ء مقبوله بود
هر قدمش سعی و صفای علی

دیده ء زمزم، که پر از اشک شد
یاد کند زمزمه های علی

تیغ شهادت سر او را شکافت
کوفه بود ، کوه منای علی

عالم امکان شده پر غلغله
چون شده خاموش صدای علی

نیست هم آغوش صبا،بعد از این
پیک ظفر بخش لوای علی

منبر و محراب کشد انتظار
تا که زند بوسه بپای علی

ماه دگر در دل شب نشنود
صوت مناجات و دعای علی

آه که محروم شد امشب دگر
چشم یتیمان ز لقای علی

مانده تهی سفره بیچارگان
منتظر نان و غذای علی

وای امیر دو سرا کشته شد
خانه غم گشته سرای علی

پیش حسین و حسن و زینبین
خون چکد از فرق همای علی