آقای ادب و قدردانی

رسم قدرشناسی و قدردانی رسم حسینی است. این فضیلت اوست كه خوبان را بنـوازد، خـوبی­هـا را بسـتاید و عمل عاشقانه وصادقانه را ارج بگذارد.

در میدانی كه عطش، جرعه جرعه رمـق­هـا را نوشـیده، این حسین (علیه السلام) است كه با همه زخم­ها و داغ­هـا، در قهقهـه دشمن و اشك و آه حرم، پاسداشت فـداكاری دوستان و پاكبازان را فراموش نمی­كند.

از ابتدای میـدان تـا قلـب خـونین میدان رزم، بـه شـتاب مـی­آیـد و خـود را بـه بـالین صـحابه می­رساند تا به تبسم و نـوازش، تـا دیـدار محبـوب بدرقـه­شـان كنـد. مگر چه حلاوتی بالاتر از این است که آدمی در آخرین لحظه­های عمرش سر در دامن مولای خویش گذارد و لبخند رضایت امامش را ببیند؟

شهادت علی اکـبر (علیه السلام)، زخم دردناک عاشورا بـر جـان تشـنه امـام است. شبه پیامبر، اسوه ادب و نیـك­گـویی و زیباخویی، در نبرد دوم خویش، همچون جدش بـا فـرق شكافته بر خاك کربلا خفته بود. امام كنارش رسید و به قدرشناسی، با صدایی كه در اشك و آه پیچیده بود گفت:" بعد از تو خاك بر سر دنیا!"⁽¹⁾

ادامه نوشته