روابط انسان‌ها،‌ انواع مختلفي دارد. برخي از روابط، اعتباري و قراردادي است و برخي رابطه‌ها، واقعي و تکويني است و قرارداد دو طرف، هيچ تأثيري در آن ندارد. رابطه ميان انسان و خالق هستي، از نوع رابطه‌هاي اصيل و استوار است و در اعماق جان و فطرت، ريشه دارد در حديث قدسي آمده است: «لو يعلم المدبرون عني کيف انتظاري لهم ... لماتوا شوقاً؛ اگر کساني که به من پشت کرده‌اند و رو برگردانده‌اند، مي‌دانستند چقدر مشتاق آنان هستم... از شدت شوق، جان مي‌سپردند».

در فرهنگ شيعه، رابطه امام معصوم و شيعيان، ازلي است. در حديثي از حضرت صادق عليه السلام، مي‌خوانيم: «خداوند شيعيان ما را مورد رحمت خويش قرار دهد! آنان، از زيادي سرشت ما خلق شده و با آب ولايت ما عجين گشته‌اند. در شادي ما، شاد و در اندوه ما، غمناک هستند».

يکي از شيعيان حضرت علي عليه السلام به نام رميله چنين مي‌گويد: «من، دچار تبي شديد شدم. هنگامي که از شدت آن کاسته شد، غسل کردم و براي رسيدن به ثواب نماز جمعه و درک فضيلت نماز با مولايم علي عليه السلام به مسجد آمدم. زماني که حضرت بر منبر نشست و مشغول سخنراني شد، دوباره تبم شدت يافت. بعد از نماز، به ديدار علي عليه السلام رفتم. حضرت، علت بيماري و ناراحتي‌ام را پرسيد و من توضيح دادم. حضرت فرمود: اي رميله! هر مؤمني که بيمار مي‌شود، ما نيز بيمار مي‌شويم و حزن و اندوه او، ما را محزون و غمناک مي‌سازد و هر دعايي که مي‌کند، ما به دنبال آن آمين مي‌گوييم و اگر دعا نکند، ما برايش دعا مي‌کنيم».

اين ارتباط مقدس و عميق، ارواح اولياي الهي و شيعيانشان را به منزله روح واحد قرار مي‌دهد و چنان آنان را به يکديگر پيوند مي‌دهد که ابوبصير، از ياران حضرت صادق عليه السلام مي‌گويد: در مجلسي از آن حضرت پرسيدم: گاهي بدون علت خاص، دچار غم و غصه يا سرور و خوشحالي مي‌شوم؛ علت چيست؟ حضرت در پاسخ فرمود: «اين حزن و شادي که گاه سراغ شما مي‌آيد، اثر آن غم و سروري است که در ما ايجاد مي‌شود، و چون ما و شما، هر دو از نور خداوند متعال خلق شده‌ايم، اين حالات ما در شما نيز اثر مي‌گذارد».

بنابراين، مي‌توان گفت هنگامي که ما به ياد اولياي الهي و عظمت و بزرگواري آنان مي‌باشيم، يا مصيبت‌ها و غم‌هاي آنان را به ياد مي‌آوريم و قلبمان متوجه آنان مي‌شود، در اثر همان پيوند شديد روحي ميان ما و آنان است. در واقع، عنايت و مهر آنان را به ما نشان مي‌دهد، البته بايد زمينه اين لطف و عنايت را خود فراهم سازيم و با آماده کردن زمين دل، موقعيتي مناسب براي رشد بذر محبت آنان پديد آوريم.

لطيف‌تر اين که ياد حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف، از ما فقط مربوط به زماني نيست که ما به ياد آن بزرگوار هستيم؛ بلکه حتّي زماني که از آن حضرت غافليم، باز آن عزيز، به ياد ماست و آنچه به خير و صلاح است، در حق ما انجام مي‌دهد، همان گونه که در نامه‌اي فرمود: «اِنّا غير مهملين لمراعاتکم و لا ناسين لذکرکم: ما، در رعايت امور شما کوتاهي نکرده و شما را فراموش نمي‌کنيم».